سیب سرخ

سیب‌ های سرخ بومی ایالات متحده هستند و به عنوان یک نهال تصادفی در باغ جسی هیات در الد پرو (آیووا) کشف شدند. خانواده‌ی هایت یک باغ سیب تأسیس کردند و چندین نوع سیب، از جمله سیب‌های زرد بلفلاور، را کاشتند. روزی در سال ۱۸۶۲، هایت متوجه نهالی شد که در باغ سیب زرد بلفلاور، خارج از ردیف رشد می‌کرد. هایت برای ردیف‌های منظم ارزش قائل بود و نهال را قطع کرد. مدتی بعد، او متوجه رشد دوباره نهال شد و آن را قطع کرد. پس از اینکه نهال برای سومین بار رشد کرد، شایعه شده است که هایت تسلیم نهال شد و گفت: «اگر باید زنده بمانی، می‌توانی.» هیات سرسختی نهال را تحسین کرد و درخت را پرورش داد و اجازه داد اولین میوه آن در سال ۱۸۷۲ ظاهر شود و سیب سرخ اورجینال به وجود آمد. متخصصان میوه‌کاری گمان می‌کنند که این گونه حاصل تلاقی سیب‌های زرد بلفلاور با سیب‌های واین‌سپ، شیپنوز یا سیب سیاه گیلی‌فلاور است. وقتی نهال میوه داد، هیات تحت تأثیر طعم میوه قرار گرفت و شروع به ارسال سیب به سایر پرورش‌دهندگان با نام تجاری هاکای کرد. سایر پرورش‌دهندگان و نهالستان‌ها عمدتاً سیب‌های هاکای را برای چندین سال نادیده گرفتند، زیرا ظاهر و شکل سیب بسیار مبهم تلقی می‌شد. در سال ۱۸۹۳، سیب‌ های هاکای به نمایشگاه بین‌المللی میوه‌های جدید، یک رویداد سراسری که توسط شرکت میوه برادران استارک برگزار می‌شد، ارائه شدند تا بهترین سیب تجاری بعدی انتخاب شود. کلارنس استارک به دنبال گونه‌ی جدیدی از سیب بود تا با سیب‌های بن دیویس، که در آن زمان بیشترین تولید تجاری را داشت، رقابت کند. سیب‌های بن دیویس به خاطر سرسختی، توانایی رشد در آب و هوای مختلف، مقاومت در برابر کبودی و خاصیت انبارداری طولانی‌مدت که به آنها اجازه می‌داد تا چندین ماه قبل از اختراع یخچال نگهداری شوند، شناخته شده بودند. این گونه اغلب به دلیل قابلیت تجاری‌اش «برطرف کننده رهن» لقب گرفته بود، اما طعم سیب معمولی تلقی می‌ شد. شرکت میوه برادران استارک، به دلیل اشتیاق به چیزی جدید، اولین نمایشگاه بین‌المللی میوه‌های جدید را در شهر لوئیزیانا در میسوری برگزار کرد. انواع سیب از بیش از ۲۷ ایالت به نمایشگاه ارائه شد و کلارنس ام. استارک میوه‌ها را به همراه هیئت داورانی که ظاهر و طعم آنها را ارزیابی می‌کردند، نمونه‌برداری کرد. وقتی کلارنس ام. استارک سیب‌های هاکای را امتحان کرد، اظهار داشت که سیب‌ها خوشمزه هستند و به سرعت توصیف آنها را در دفترچه قرمز کوچکی که برای نام‌های جدید میوه‌ها همراه داشت، نوشت. سیب‌های هاکای در سال ۱۸۹۳ برنده مسابقه شدند، اما اطلاعات تماس جسی هیات در فرآیند داوری گم شد و این گونه ناشناخته ماند. کلارنس ام. استارک مصمم بود که پرورش‌دهنده‌ی سیب‌های سرخ را پیدا کند و برای هر پرورش‌دهنده‌ی سیب در مسابقه‌ی سال ۱۸۹۳ نامه فرستاد و از آنها خواست که گونه‌های خود را در سال بعد ارائه دهند. هیات دوباره در سال ۱۸۹۴ سیب‌های هاکای را فرستاد و این سیب برای دومین سال متوالی مقام اول را کسب کرد. پس از نمایشگاه میوه، شرکت میوه برادران استارک به سرعت حق امتیاز سیب‌های هاکای را خریداری کرد و با استفاده از نامی که کلارنس ام. استارک در مسابقه سال گذشته نوشته بود، نام آنها را به دلیشز تغییر داد. در سال ۱۹۰۸ و ده سال بعد، شرکت میوه برادران استارک تقریباً ۷۵۰،۰۰۰ دلار برای تبلیغ سیب‌ های دلیشز هزینه کرد و در سال ۱۹۱۴ پس از ورود سیب‌های زرد که توسط برادران استارک به بازار عرضه شده بود، نام آنها را به سیب‌های سرخ تغییر داد. پس از عرضه تجاری، سیب‌ های سرخ به سرعت به یک محصول موفق تبدیل شدند و تا سال ۱۹۲۸ پرفروش‌ترین سیب در کشور شناخته شدند و تا دهه ۱۹۵۰ به عنوان میوه‌های اصلی باقی ماندند. با افزایش تولید انبوه، سیب‌های سرخ سرانجام به جای طعم، برای ظاهر و قابلیت نگهداری اصلاح نژاد شدند و این امر منجر به تغییر چشمگیر طعم، رنگ و بافت این گونه شد. امروزه، سیب‌ های سرخ هنوز هم به صورت تجاری در ایالات متحده کشت می‌شوند و عمدتاً در ایالت واشنگتن کاشته می‌شوند. تعداد کمتری از آنها در غرب میانه و شرق ایالات متحده کشت می‌شوند. سیب‌های سرخ در داخل کشور فروخته می‌شوند و همچنین به خارج از کشور به آسیا، خاورمیانه و مکزیک صادر می‌شوند.